Pies rasy Gończy polski – charakter, wymagania, pielęgnacja i zdrowie rasy

Gończy polski, znany również jako Polish Hunting Dog lub ogar Pawłusiewicza, to jedna z pięciu polskich ras psów uznanych przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI). Ten średniej wielkości, krótkowłosy pies myśliwski o wyjątkowym węchu i odwadze od wieków towarzyszył polskim myśliwym w polowaniach na dziki, jelenie i zające. Choć jego korzenie sięgają średniowiecza, rasa została oficjalnie uznana dopiero w 2006 roku, stając się symbolem polskiego dziedzictwa kynologicznego. Gończy polski to nie tylko niezastąpiony partner w łowisku, ale także lojalny towarzysz rodziny, który łączy w sobie inteligencję, energię i łagodność. Niniejszy artykuł to kompleksowy przewodnik po rasie, obejmujący jej historię, cechy, charakter, zastosowanie, pielęgnację, zdrowie, wychowanie i wiele więcej. Jeśli rozważasz adopcję gończego polskiego lub chcesz lepiej poznać tego wyjątkowego psa, znajdziesz tu wszystkie kluczowe informacje.

Pochodzenie i historia

Średniowieczne korzenie

Gończy polski wywodzi się od psów gończych, które pojawiły się na ziemiach polskich już w średniowieczu, prawdopodobnie w XIII–XIV wieku. Ich przodkami były psy św. Huberta, sprowadzone z Francji i Włoch, a także psy myśliwskie z terenów wschodnich, które polska szlachta wykorzystywała podczas polowań. Kroniki, m.in. Galla Anonima, wspominają o sforach psów gończych, które były nieodłącznym elementem łowiectwa w średniowiecznej Polsce. Psy te ceniono za doskonały węch, donośne szczekanie (tzw. granie) i zdolność do tropienia zwierzyny w trudnym terenie, takim jak gęste lasy czy podmokłe obszary.

W XVII wieku żaden szanujący się dwór szlachecki nie mógł obyć się bez sfory gończych, które różnicowano od ogarów w zależności od terenu i rodzaju polowań. W XIX wieku polscy myśliwi zaczęli wyraźniej odróżniać gończe (lżejsze, bardziej zwinne) od ogarów (cięższych, masywniejszych), co zapoczątkowało rozwój gończego polskiego jako odrębnej rasy.

Okres zaborów i wojen

Rozbiory Polski w XVIII wieku oraz wysokie podatki nałożone przez zaborców na hodowlę psów myśliwskich zahamowały rozwój rasy. Wiele psiarni zlikwidowano, a populacja gończych zmalała. II wojna światowa niemal doprowadziła do wyginięcia rasy – większość psów zginęła, a hodowla została zdziesiątkowana. Po wojnie ocalałe egzemplarze można było znaleźć głównie na terenach południowej Polski, takich jak Bieszczady, Podkarpacie, Beskidy, Pieniny i Podhale, gdzie psy te nadal wykorzystywano do polowań.

Odbudowa rasy

Kluczową rolę w odbudowie gończego polskiego odegrali dwaj polscy kynolodzy: płk Piotr Kartawik i płk Józef Pawłusiewicz. W latach 50. XX wieku rozpoczęli oni usystematyzowaną hodowlę psów gończych. Kartawik hodował psy większe, masywniejsze, o umaszczeniu czaprakowym (rude z czarną łatą na grzbiecie), które dały początek ogarowi polskiemu. Pawłusiewicz skupił się na lżejszych, zwrotniejszych psach o umaszczeniu czarnym podpalanym, które stały się podstawą gończego polskiego.

W latach 60. XX wieku oba typy wpisano do księgi wstępnej jako ogar polski, jednak krzyżowanie ich nie przynosiło oczekiwanych rezultatów. Wzorzec FCI z 1965 roku oparto na psach Kartawika, co wykluczyło psy Pawłusiewicza z kategorii ogara polskiego. Ze względu na niesłabnącą popularność lżejszych psów Pawłusiewicza, w 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP) otworzył księgę wstępną dla nowej rasy – gończego polskiego. Pierwsze psy z rodowodem ZKwP urodziły się w 1989 roku w hodowli „z Cisówki” po Procie „z Kazimierzowa” i Rafie „z Kongresówki”. Pies o imieniu Promyk z Cisówki został pierwszym championem rasy.

Uznanie międzynarodowe

W listopadzie 2006 roku, podczas Międzynarodowej Wystawy Psów w Poznaniu, gończy polski został oficjalnie uznany przez FCI jako piąta polska rasa pod numerem wzorca 354 (Polish Hunting Dog). Pełne uznanie rasy nastąpiło w 2017 roku. Gończy polski dołączył do elitarnego grona polskich ras, obok ogara polskiego, charta polskiego, polskiego owczarka nizinnego i owczarka podhalańskiego.

Dziś gończy polski pozostaje stosunkowo rzadką rasą, cenioną głównie w Polsce, szczególnie w kręgach łowieckich. Poza granicami kraju jest mało znany, choć zdobywa uznanie w krajach takich jak Niemcy, Czechy czy Słowacja. W 2015 roku w Polsce zarejestrowano 1342 gończe polskie, z czego 432 przeznaczono do hodowli, co wskazuje na stabilną, choć niezbyt liczną populację.

Wygląd i cechy fizyczne

Zwinna sylwetka

Gończy polski to pies średniej wielkości o lekkiej, zwartej i sprężystej budowie, która świadczy o jego zwinności i wytrzymałości. Jego sylwetka jest prostokątna, co oznacza, że długość tułowia przewyższa wysokość w kłębie. Według wzorca FCI, kluczowe cechy wyglądu to:

• Wysokość w kłębie: Samce 55–59 cm, suki 50–55 cm.
• Waga: 20–30 kg, zwykle 22–26 kg, przy czym samce są nieco cięższe.
• Głowa: Proporcjonalna, lekko wypukła, z wyraźnym, choć słabo zaznaczonym stopem. Kufa prosta, równa długości czaszki, zakończona czarną lub brązową truflą nosową.
• Oczy: Średniej wielkości, skośne, ciemnobrązowe, o łagodnym, inteligentnym wyrazie.
• Uszy: Trójkątne, zwisające, średniej wielkości, przylegające do policzków, pokryte jedwabistą sierścią.
• Tułów: Prostokątny, z prostym, umięśnionym grzbietem i głęboką, szeroką klatką piersiową.
• Kończyny: Proste, dobrze umięśnione, tylne kończyny skątowane, zapewniające sprężysty ruch.
• Ogon: Średniej długości, szablasto wygięty, noszony poziomo lub lekko uniesiony, pokryty gęstym włosem.

Budowa gończego polskiego łączy elegancję z funkcjonalnością, umożliwiając mu sprawne poruszanie się w trudnym terenie, takim jak lasy czy góry.

Sierść i umaszczenie

Sierść gończego polskiego jest dwuwarstwowa, przystosowana do pracy w zmiennych warunkach atmosferycznych:

• Włos okrywowy: Krótki, twardy, sztywny, przylegający do ciała, z połyskiem.
• Podszerstek: Gęsty, obfity zimą, przerzedzający się latem, zapewnia izolację termiczną.

Sierść na głowie i uszach jest jedwabista i delikatna, co nadaje psu charakterystyczny wygląd. Dopuszczalne umaszczenia to:

• Czarne podpalane (najpopularniejsze, z czerwono-brązowymi znaczeniami na pysku, klatce piersiowej, łapach i pod ogonem).
• Czekoladowe podpalane.
• Rudy w różnych odcieniach (rzadsze).

Niewielkie białe znaczenia na palcach, klatce piersiowej lub łapach są dopuszczalne i nie stanowią wady. Umaszczenie jest praktyczne, umożliwiając kamuflaż w leśnym środowisku.

Funkcjonalność budowy

Budowa gończego polskiego jest idealnie dostosowana do roli psa myśliwskiego. Lekka sylwetka i muskularne kończyny pozwalają na szybkie, zwinne ruchy w gęstych lasach czy górskich szlakach. Donośny głos i doskonały węch umożliwiają skuteczne tropienie zwierzyny, a gęsta sierść chroni przed deszczem, chłodem i drobnymi urazami. Zwisające uszy pomagają koncentrować zapachy, wzmacniając zdolności tropiące.

Charakter i temperament

Odważny myśliwy

Gończy polski to pies o zrównoważonym, łagodnym charakterze, który łączy odwagę myśliwego z oddaniem wobec rodziny. Jego temperament ukształtowały wieki pracy w łowisku, wymagającej samodzielności, inteligencji i wytrwałości. Główne cechy charakteru to:

• Inteligencja: Szybko się uczy, choć bywa uparty, co wymaga konsekwentnego szkolenia.
• Odwaga: Nieustraszony wobec zwierzyny, skuteczny w polowaniach na dziki czy jelenie.
• Lojalność: Silnie przywiązany do opiekunów, chętny do okazywania czułości.
• Nieufność wobec obcych: Czujny stróż, który oszczekuje intruzów, ale nie jest agresywny.
• Energia: Pełen życia, potrzebuje dużej dawki ruchu i stymulacji umysłowej.

Gończy polski jest psem pracującym, który najlepiej czuje się, mając zadanie do wykonania, np. tropienie czy eksplorację terenu.

Relacje z ludźmi i zwierzętami

Gończy polski jest przyjazny i oddany rodzinie. Uwielbia pieszczoty i wspólne spędzanie czasu, chętnie towarzyszy domownikom w codziennych aktywnościach. Jego łagodność sprawia, że dobrze dogaduje się z dziećmi, szczególnie starszymi, które szanują jego przestrzeń. Kontakty z młodszymi dziećmi powinny odbywać się pod nadzorem, ze względu na energię psa i jego potencjalną skłonność do gwałtownych ruchów.

Wobec obcych gończy polski zachowuje rezerwę, co czyni go skutecznym stróżem. Jego donośne szczekanie ostrzega przed gośćmi czy przechodniami, ale nie wykazuje nieuzasadnionej agresji. W relacjach z innymi psami jest towarzyski, szczególnie jeśli został dobrze zsocjalizowany. Najlepiej czuje się w towarzystwie innych gończych, z którymi może współpracować podczas polowań. Silny instynkt łowiecki sprawia, że może gonić koty lub mniejsze zwierzęta, dlatego kontakty z nimi wymagają nadzoru i wczesnej socjalizacji.

Samodzielność i instynkt łowiecki

Jako pies myśliwski, gończy polski był hodowany do samodzielnego tropienia i zaganiania zwierzyny, co przekłada się na jego niezależność. Potrafi podejmować własne decyzje, co czasem objawia się uporem podczas szkolenia. Jego doskonały węch i pasja do tropienia mogą sprawić, że „głuchnie” na komendy, gdy podejmie ciekawy trop. Właściciel musi być cierpliwy i konsekwentny, aby zyskać posłuszeństwo psa.

Zastosowanie

Tradycyjna rola myśliwska

Gończy polski został wyhodowany jako pies myśliwski, specjalizujący się w tropieniu i zaganianiu zwierzyny. Jego zadaniem było wyszukiwanie zwierząt, takich jak dziki, jelenie, lisy czy zające, oraz wypłaszanie ich z kryjówek w stronę myśliwego lub sideł. Donośne szczekanie (tzw. granie) pozwalało myśliwym lokalizować psa i zwierzynę. Gończe często pracowały w sforach, dobieranych tak, by ich głosy tworzyły harmonijny akord.

Współcześnie gończy polski nadal jest ceniony w kręgach łowieckich, szczególnie w południowej Polsce (Bieszczady, Beskidy, Podhale). Sprawdza się w polowaniach indywidualnych i zbiorowych, a także w konkursach pracy dzikarzy, tropowców i posokowców. Jego zwinność i wytrzymałość czynią go niezastąpionym w trudnym terenie.

Nowoczesne role

Oprócz roli myśliwskiej, gończy polski coraz częściej pełni inne funkcje:

• Pies rodzinny: Dzięki łagodnemu usposobieniu i oddaniu jest doskonałym towarzyszem dla aktywnych rodzin.
• Pies stróżujący: Czujny i nieufny wobec obcych, skutecznie ostrzega przed intruzami.
• Pies sportowy: Z powodzeniem bierze udział w sportach kynologicznych, takich jak mantrailing, nosework, agility czy rally-o, dzięki doskonałemu węchowi i energii.
• Pies towarzyszący: Idealny dla osób aktywnych, które lubią długie spacery, jogging czy wyprawy rowerowe.

Gończy polski nie jest jednak typowym psem do towarzystwa – jego instynkt łowiecki i potrzeba ruchu sprawiają, że wymaga zaangażowanego opiekuna.

Pielęgnacja

Sierść i kąpiele

Pielęgnacja gończego polskiego jest stosunkowo prosta dzięki krótkiej, przylegającej sierści. Szczotkowanie raz w tygodniu za pomocą gumowej rękawicy, szczotki włosianej lub furminatora pozwala usunąć martwy włos i nadać sierści połysk. W okresie linienia (wiosna i jesień) szczotkowanie może być częstsze, 2–3 razy w tygodniu, aby zminimalizować ilość sierści w domu.

Kąpiele są potrzebne rzadko, zwykle gdy pies mocno się ubrudzi, np. podczas polowania lub spaceru w błocie. Używaj szamponów dla psów krótkowłosych, a po kąpieli dokładnie osusz uszy, aby zapobiec infekcjom. Sierść gończego polskiego jest odporna na warunki atmosferyczne, co ułatwia utrzymanie jej w dobrym stanie.

Higiena uszu, oczu i pazurów

Zwisające uszy gończego polskiego są podatne na zanieczyszczenia i infekcje, dlatego należy je sprawdzać i czyścić raz w tygodniu specjalnym preparatem weterynaryjnym. Oczy wymagają codziennej kontroli, aby usunąć ewentualną wydzielinę i zapobiec podrażnieniom. Pazury zwykle ścierają się naturalnie podczas spacerów, ale u psów mniej aktywnych mogą wymagać przycinania co 4–6 tygodni za pomocą cążków dla średnich psów.

Higiena jamy ustnej

Regularne szczotkowanie zębów (2–3 razy w tygodniu) pastą dla psów zapobiega powstawaniu kamienia nazębnego i chorobom dziąseł. Gryzaki dentystyczne i naturalne kości wspierają higienę jamy ustnej. W razie potrzeby można skorzystać z profesjonalnego czyszczenia zębów u weterynarza.

Przyzwyczajanie od szczeniaka

Zabiegi pielęgnacyjne należy wprowadzać od najmłodszych lat, aby pies nie bał się szczotkowania, czyszczenia uszu czy przycinania pazurów. Pozytywne wzmocnienie, takie jak smakołyki, pomaga budować pozytywne skojarzenia.

Zdrowie i długowieczność

Średnia długość życia

Gończy polski jest rasą zdrową i długowieczną, z średnią długością życia 10–15 lat. Przy odpowiedniej opiece niektóre psy dożywają nawet 16 lat. Psy te osiągają dojrzałość fizyczną w wieku około 2 lat, a ich szybki wzrost (masa urodzeniowa zwiększa się dziesięciokrotnie do dorosłości) jest stabilny w porównaniu z innymi rasami.

Najczęstsze problemy zdrowotne

Gończy polski jest odporny i rzadko cierpi na choroby genetyczne, dzięki szerokiej puli genetycznej i hodowli nastawionej na użytkowość. Najczęstsze schorzenia to:

• Infekcje uszu: Wynikają z budowy zwisających uszu i wilgoci, szczególnie po kąpielach w jeziorach.
• Alergie skórne: Mogą być spowodowane nietolerancją pokarmową lub kontaktem z alergenami.
• Urazy mechaniczne: Częste u psów polujących, np. skaleczenia łap czy otarcia.
• Problemy stawowe: Rzadkie, ale możliwe u psów nadmiernie obciążanych w okresie wzrostu.

Regularne wizyty u weterynarza, badania profilaktyczne i odpowiednia dieta minimalizują ryzyko tych problemów.

Profilaktyka

Hodowle zrzeszone w ZKwP przeprowadzają badania na choroby genetyczne, choć nie są one obowiązkowe dla tej rasy. Właściciele powinni monitorować stan uszu, skóry i łap, szczególnie po polowaniach czy spacerach w wilgotnym terenie. Szczepienia, odrobaczanie i ochrona przed pasożytami zewnętrznymi (np. kleszczami) są standardowymi elementami opieki. W okresie szczenięcym należy unikać nadmiernego obciążenia stawów, np. długich biegów po twardym podłożu.

Wychowanie i szkolenie

Wczesna socjalizacja

Socjalizacja jest kluczowa dla gończego polskiego, szczególnie w okresie szczenięcym (do 12–16 tygodnia życia). Pies powinien być eksponowany na różne bodźce – ludzi, zwierzęta, dźwięki, miejsca – aby w dorosłości był zrównoważony i pewny siebie. Brak socjalizacji może prowadzić do nadmiernej nieufności lub reaktywności, szczególnie wobec innych psów. Psie przedszkole to doskonały sposób na naukę prawidłowych zachowań w grupie.

Efektywne szkolenie

Gończy polski jest inteligentny i podatny na szkolenie, ale jego samodzielność i instynkt łowiecki wymagają odpowiedniego podejścia. Kluczowe zasady to:

• Pozytywne wzmocnienie: Nagradzanie smakołykami, pochwałami lub zabawą za pożądane zachowania.
• Krótkie sesje: 10–15-minutowe treningi są skuteczniejsze niż długie, monotonne ćwiczenia.
• Konsekwencja: Jasne zasady i regularność budują posłuszeństwo.
• Unikanie przymusu: Gończy polski nie znosi forsownego treningu i może się buntować.

Podstawowe komendy, takie jak „siad”, „zostań”, „do mnie” czy „zostaw”, są łatwe do opanowania, ale kluczowa jest nauka przywołania, aby pies wracał na komendę nawet podczas tropienia. Zaawansowane szkolenie w mantrailingu, tropieniu czy agility pozwala w pełni wykorzystać potencjał psa.

Idealny opiekun

Gończy polski najlepiej sprawdzi się u osób:

• Aktywnych, gotowych na długie spacery, jogging czy wyprawy do lasu.
• Doświadczonych, zdolnych do konsekwentnego, ale łagodnego szkolenia.
• Mieszkających w domu z ogrodem lub mieszkaniu, jeśli zapewni się odpowiednią dawkę ruchu.
• Rodzin z dziećmi, które szanują przestrzeń psa.

Rasa nie jest odpowiednia dla osób poszukujących spokojnego kanapowca, niedoświadczonych opiekunów lub tych, którzy nie mają czasu na aktywność.

Żywienie

Zbilansowana dieta

Dieta gończego polskiego powinna być dostosowana do jego aktywności, wieku i wagi. Kluczowe elementy to:

• Karma wysokiej jakości: Suche lub mokre karmy premium dla średnich, aktywnych ras, z wysoką zawartością białka (25–30%) i tłuszczu (15–20%).
• Wsparcie dla stawów: Składniki takie jak glukozamina i chondroityna wspierają zdrowie stawów u psów pracujących.
• Energia dla myśliwych: Psy polujące potrzebują karm o wyższej kaloryczności, szczególnie w sezonie łowieckim.

Karmienie domowe

Dieta domowa wymaga konsultacji z weterynarzem lub dietetykiem zwierzęcym. Typowe produkty to:

• Chude mięso (kurczak, indyk, wołowina).
• Warzywa (marchew, cukinia, dynia).
• Węglowodany (ryż, kasza pęczak).
• Suplementy (olej rybny, witaminy) dla zdrowia sierści i stawów.

Unikaj podawania resztek ze stołu, szczególnie tłustych czy przyprawionych potraw, które mogą powodować problemy trawienne.

Częstotliwość posiłków

• Szczenięta: 3–4 posiłki dziennie do 6. miesiąca życia.
• Dorosłe psy: 2 posiłki dziennie, najlepiej o stałych porach.

Stały dostęp do świeżej wody jest niezbędny, szczególnie po polowaniach czy intensywnych spacerach.

Akcesoria

Miski powinny być umieszczone na wysokości klatki piersiowej psa, aby ułatwić jedzenie. Miski ceramiczne lub metalowe są trwałe i łatwe do czyszczenia. Dla psów polujących można używać misek wolnego jedzenia, aby zapobiec łapczywemu połykaniu pokarmu.

Potrzeba ruchu

Gończy polski to pies energiczny, który potrzebuje dużej dawki aktywności fizycznej i umysłowej. Codzienne spacery (2–3 godziny) są niezbędne, najlepiej w lesie, parku lub na otwartych terenach, gdzie pies może swobodnie eksplorować. Kluczowe wskazówki:

• Długie spacery: Minimum raz w tygodniu zapewnij psu możliwość swobodnego biegania bez smyczy na bezpiecznym terenie.
• Zabawy węchowe: Ukrywanie smakołyków, tropienie czy mantrailing angażują doskonały węch psa.
• Psie sporty: Agility, nosework, rally-o czy konkursy tropowców to idealne formy aktywności.
• Bezpieczeństwo: Na nieogrodzonych terenach używaj smyczy lub długiej linki treningowej, ponieważ instynkt łowiecki może skłonić psa do ucieczki za zwierzyną.

W lecie unikaj spacerów w najgorętszej porze dnia, a zimą chroń łapy przed solą i lodem za pomocą maści ochronnych.

Wady i zalety

Zalety

• Inteligentny i podatny na szkolenie.
• Odważny i niezastąpiony w polowaniach.
• Łagodny, oddany i przyjazny wobec dzieci.
• Zdrowy i długowieczny.
• Niewymagający w pielęgnacji.

Wady

• Silny instynkt łowiecki, który może prowadzić do ucieczek.
• Potrzeba dużej dawki ruchu – nieodpowiedni dla domatorów.
• Uparty, wymaga konsekwentnego szkolenia.
• Skłonność do szczekania w roli stróża.
• Nieufność wobec obcych, co wymaga socjalizacji.

Cena i hodowla

Koszt szczeniaka

Cena szczeniąt gończego polskiego z rodowodem ZKwP waha się od 2000 do 5000 zł, w zależności od renomy hodowli, linii genetycznej i przeznaczenia psa (myśliwskie, wystawowe czy towarzyszące). Psy z hodowli nastawionych na użytkowość myśliwską mogą być droższe. Ważne jest, aby kupować tylko z zarejestrowanych hodowli, ponieważ psy bez rodowodu mogą mieć problemy zdrowotne lub niezgodny z rasą charakter.

Wybór hodowli

Przy wyborze hodowli zwróć uwagę na:

• Rejestrację w ZKwP/FCI: Gwarancja standardów hodowlanych.
• Zdrowie rodziców: Badania na choroby genetyczne, choć nie są obowiązkowe dla tej rasy.
• Warunki chowu: Szczenięta powinny być wychowywane w domu, z kontaktem z ludźmi.
• Przeznaczenie psów: Hodowle myśliwskie kładą nacisk na użytkowość, a wystawowe na wygląd.

Adopcja

Adopcja gończego polskiego ze schroniska jest możliwa, choć rasowe egzemplarze są rzadkie. Przykładem jest Łokietek, gończy polski znaleziony w schronisku w Szczytnie, który prawdopodobnie był używany do polowań, a po kontuzji porzucony. Organizacje takie jak Fundacja SOS dla Zwierząt mogą oferować gończe polskie lub ich mieszańce do adopcji. Adopcja wymaga sprawdzenia historii psa i jego potrzeb behawioralnych.

Ciekawostki

• Gończy polski był ceniony za „granie” – donośne szczekanie o różnej barwie, które pozwalało myśliwym rozpoznać rodzaj tropionej zwierzyny.
• Rasa niemal wyginęła po II wojnie światowej, a jej odbudowa była możliwa dzięki pojedynczym ocalałym psom z Bieszczad i Podkarpacia.
• Gończy polski jest jedną z niewielu ras, które rzadko cierpią na choroby genetyczne, dzięki hodowli nastawionej na użytkowość.
• W średniowieczu sforę gończych dobierano tak, by ich głosy tworzyły harmonijny akord, co było oznaką prestiżu myśliwego.
• Promyk z Cisówki, pierwszy champion rasy, jest ikoną gończego polskiego i symbolem odrodzenia rasy.

Dla kogo jest gończy polski?

Gończy polski to pies dla aktywnych, doświadczonych opiekunów, którzy cenią inteligencję, odwagę i wszechstronność. Najlepiej sprawdzi się w rodzinie lub u osoby, która zapewni mu dużo ruchu, stymulację umysłową i konsekwentne szkolenie. Idealny dla myśliwych, miłośników sportów kynologicznych lub osób mieszkających na terenach wiejskich, gdzie pies może eksplorować lasy i pola. Nie jest to rasa dla osób poszukujących spokojnego towarzysza, niedoświadczonych opiekunów ani tych, którzy prowadzą siedzący tryb życia.

Jeśli marzysz o wiernym, energicznym psie, który połączy w sobie ducha polskiego łowiectwa z oddaniem rodzinie, gończy polski może być Twoim idealnym towarzyszem. Jak mawiają myśliwi: „Gończy polski to nie tylko pies – to partner, który żyje tropem i sercem!”.